Henri Bloem in Oostenrijk deel I

Evenals vorig jaar hebben 3 gastschrijfsters (partners van enkele eigenaren) hun best gedaan de belevenissen van een groep wijnhandelaren plus aanhang te beschrijven vanuit hun eigen invalshoek.

Auteur: Mariëlle Hendriks

Beste trouwe Bloem-volgers,

Hier weer een verslag van één van de (gelukkige) dames die ook dit jaar weer mee mocht op wijnreis. Dit jaar naar Oostenrijk, in de buurt van Wenen. Omdat deze verslaggeefster (nog) geen wijnkenner is, maar een wijngenieter, zal het verslag van de eerste dag meer gaan over de omstandigheden waarin wij de eerste dag verkeerden, dan over de kwaliteit van de wijnen.

Tijd: zondag 30 mei 2010 om 11 uur, boarding time. Locatie: vertrekhal vliegveld Düsseldorf. We zijn er klaar voor. We hebben elkaar begroet, de broekriemen gingen uit en de mascara en maagtabletten in zakjes. Met een paspoort in je hand, kom je in bijna elk land: we zijn er klaar voor. Anja, de vrouw van Wim, was thuisgebleven. Het paspoort van Wim ook. Gelukkig doen ze niet zo moeilijk in Düsseldorf en met een 3-dagenpas voorzien van een verse pasfoto mocht Wim het vliegtuig in. Wij hebben natuurlijk allemaal op hem gewacht. Daar zijn collega’s voor.

Het was rustig in het vliegtuig; het was een fijne reis. Af en toe een beetje turbulentie, maar ook Tjitse heeft het gered. In de hemel is het prachtig weer, maar op de Weense aardbodem is het grijs en nat. Mag de pret niet drukken. Meneer Schneider stond op tijd klaar met zijn bus en bracht ons naar de wijngaard van meneer en mevrouw Lagler in Spitz (wijnstreek Wachau). In de bus, uit de bus, even lopen, even proeven, even eten, even praten. Het ging allemaal net zo makkelijk, ik heb genoten.

Meneer en mevrouw Lagler hadden erg hun best gedaan om ons zo goed mogelijk te ontvangen. Mevrouw Lagler had haar haar in de krul gedaan, Oostenrijkse jurk aangetrokken (met bijpassende slippers, ze liepen vast heel lekker). En ze vulde de ‘kelken’ op haar eigen, enthousiaste wijze en keek hierbij niet op een paar druppels. Geeft niks, want als je je papier laat opdrogen en niet gaat wrijven, is het best nog te lezen. Verschillende wijnen geproefd. Van een Grüner Veltliner uit 2009 tot een Riseling Steinborz uit 2008. En nog van alles waar daar tussen zit. Ik zat naast Antoinette, dus deed ook erg mijn best. De Muskateller Hartberg uit 2009 vond ik persoonlijk erg lekker. Het tempo zat er aardig in, ik moest er nog even aan wennen. Maar het was gezellig. Mooie wijngaard gezien met een huis waar vanuit men vroeger in de gaten hield of er geen druiven werden meegenomen zonder te betalen. Anderen hadden de wildste fantasieën over wat er in dat huis allemaal zou zijn gebeurd. Ook leuk. Waren het nou boeien, onderzeeboten of meeuwen in die schöne blaue Donau?Verdere informatie die ik zo heb verzameld deze dag: hartslag 120 is het beste voor de vetverbranding, bij 140 heeft het allemaal geen zin. Marcel wil serieus beginnen, het lachen komt later wel. Je hoeft niet veel van wijn te weten om er van te kunnen genieten. Volgens Albert is sommige wijn hier op een reductieve manier gemaakt. Dat zoeken we op. En op mijn vraag aan Ans of zij óók een kenner is, word ik heel hard toegelachen. ‘’Hoezo, óók?!’’. Ans is óók een genieter, dat dacht ik al.

En na een paar uurtjes staat meneer Schneider weer voor ons klaar. Met de bus. Wij stappen in en hij brengt ons naar het Althof hotel in Retz, waar we de komende 2 nachten mogen slap

en. Koffers uitpakken (de inhoud kon je rustig verspreiden over de gehele kamer, plek genoeg) en gelijk naar bed. Was de bedoeling. ‘’Even’’ nog een rondje over het plein lopen voor de bekende frisse neus. Voor sommigen bleek echter het plein iets te ruim van opzet. Zij klampen zich gelijk vast aan het enige tentje dat nog niet is afgebroken, lekker veilig in een hoekje van het plein. De vriendelijke barman aldaar zet gelijk zijn hele wijnvoorraad koud wanneer hij ons ziet lopen. Als de flessen bijna op zijn, gaat er ergens een deurtje open en verschijnt er een enorme pan met een heerlijk Oostenrijks prutje, ‘’Winzer Pfanne’’. We krijgen allemaal een plastic vorkje en een servet en staan een paar minuten later sehr gemütlich met z’n allen letterlijk ‘’een vorkje te prikken’’. Co heeft nog zijn best gedaan op de locale augurk en Steven was blij dat hij het weer zo goed had georganiseerd. Edwin had contact met de plaatselijke lederhosen Freund, ondanks dat hij hem niet helemaal goed kon verstaan. En dan nog dat hele plein over, terug naar het hotel. Het is ons gelukt. Tevreden en vrolijk zoekt iedereen de lekkere warme hotelkamer op (dacht ik tenminste te zien).

Ik vond het een heerlijke dag, dat smaakt naar meer!

Tags van Technorati: Oostenrijk,Wachau,Groepsreis,Lagler