Vino Nobile van Avignonesi in Perswijn

In de nieuwe Perswijn (juni/julinummer) krijgt de Vino Nobile di Montepulciano van Avignonesi een lovende recensie. Zie onderstaand artikel.

    Klik hier om deze wijn te bestellen.

Website van Avignonesi: www.avignonesi.it

Nr.1 Montrose Rosé ‘Lekker Levendig’ in Perswijn

In de nieuwe Perswijn (juni/julinummer) krijgt onze  best verkochte wijn, de rosé van Domaine Montrose veel lof toebedeeld. Voor zijn bescheiden prijs van € 4,95 is het ook een kanjer. Zie onderstaand artikel.

  Klik hier om deze wijn te bestellen.

Deze wijn is ook te bestellen op grote formaten, door op onderstaande links te klikken:

Magnum (1,5 literfles)

Imperial (3,0 literfles)

NIEUWE WETGEVING PROSECCO

Recent is er een nieuwe wet voor de Prosecco DOC EN DOCG geintroduceerd. Hieronder wordt e.e.a. uitgelegd.

Klik hier voor een link naar het eigenlijke document 

Henri Bloem in Oostenrijk deel III

Evenals vorig jaar hebben 3 gastschrijfsters (partners van enkele eigenaren) hun best gedaan de belevenissen van een groep wijnhandelaren plus aanhang te beschrijven vanuit hun eigen invalshoek.

Auteur: Fleur van den Horn (Wijnkoperij Henri Bloem Amstelveen)

Vandaag voor de verandering vroeg op pad. In plaats van uitgebreid ontbijten en uitslapen, moesten we al om 8:15 in de bus zitten die vertrekt vanaf het plein in Retz. Het is ons inmiddels al flink aan te zien zo twee dagen veel eten en wijn drinken en proeven. (we zijn gemiddeld zo’n 2 kilo aangekomen – met 26 man dus al gauw 50 kilo erbij). Dat moet ook gezegd worden, …. zo leuk zijn deze reisjes dus eigenlijk niet ;)

Om 10 uur worden we verwacht bij onze eerste producent van deze dag, Hans Gsellman van Gsellman & Hans. Zie ook: http://www.gsellmann.at/  We halen hem op bij zijn thuisadres en hij besluit om ons eerst de wijngaarden te laten zien. Vanwege het weer (winderig, fris) en onze vermoeidheid, rijden we met de bus als  een groep Japanners (we maken nog net geen foto’s vanuit de bus) door zijn wijngebied heen in plaats van dat te lopen (wat we normaliter wél doen). En aanschouwen vanuit de bus de jonge takken, de Pinot Noirs, Gruner Veltliners, maar ook de ligging van zijn wijngaarden. Zo aan zee en veel wind geeft dat natuurlijk behoorlijke karakteristieken mee aan de wijn.

Rond 11 komen we aan bij het bedrijf zelf. Er staan twee mannen verwoed buiten boven een zelfgestookt vuur in een grote pan te roeren en een enorme goulash maaltijd voor ons voor te bereiden. Dat werd natuurlijk wel tijd, want we hadden inmiddels al 3 uur niet gegeten. Na een korte rondleiding stonden er een twintigtal wijnen voor ons op een tafel opgesteld die we zelf mochten uitschenken. Gsellman & Hans wordt momenteel al gevoerd bij Henri Bloem, maar we bezochten deze producent ook om eventuele nieuwe wijnen te ontdekken voor het assortiment. De labeling van de flessen zijn overigens prachtig, maar ik was zelf minder gecharmeerd van de wijnen. 

Op een enkele uitzondering na, de Blauer Zweigelt 2008 Heideboden. Die vond ik werkelijk fantastisch. Smaken verschillen natuurlijk, en daarom het grote assortiment bij Henri Bloem.

Na het proeven konden we allemaal zelf een bord met goulash halen, met brood erbij. Ondanks dat we dachten geen trek te hebben, was het zo lekker dat we allemaal een tweede keer naar buiten zijn gegaan om op te scheppen (nog net geen derde keer, werd nl met de opschepbeurt lekkerder).

Met een volle maag vertrokken we zo rond half 3 weer richting producent Markowitsch, de laatste voor deze dag. Zie ook: http://www.markowitsch.at/ Zo in vergelijking met de andere producten van deze reis een zeer moderne onderneming, duidelijk veel commerciëler maar dat moet ook wel met een totaat wijngaardareaal van 80 hectare. Er stond een lange tafel opgesteld en opnieuw werden alle wijnen geschonken om te proeven. Een aantal van ons begonnen al met knikkebollen, en Ans is maar even een rondje gaan lopen. Nu zijn de vinotheekhouders allemaal natuurlijk volleerd in proeven, maar zijn de partners dat nog niet. Bovendien heb ik vroeger geleerd niet te spugen, dus slik ik alles maar door. Overigens waren de wijnen echt subliem, dus heel erg was dat niet.

Aangezien we om 7 uur moesten inchecken op het vliegveld (Peter en ikzelf een half uur eerder vanwege ons vertrek naar Amsterdam en niet Dusseldorf), moest er om 5 uur al gegeten worden. En dat werd natuurlijk tijd, want we hadden inmiddels 1.5 uur niets meer tot ons genomen. Markowitsch had een diner voor ons geregeld in een restaurant nabij het kantoor. Dus om 5 uur zaten we weer aan tafel. Bij het voorgerecht (een duo van mozzarelle/asperge en spinazie/gepocheerd ei/carpaccio dronken we de chardonnay van Markowitsch. Bij het hoofdgerecht, e en hertenbiefstukje en stoof met een waanzinnige rodewijnsaus kregen we de Pinot Noir Reserve en de M1, de laatste werd gedecanteerd zodat hij wat beter los kwam.  Wat een feestmaaltijd, en wat smaakte dat eten lekker terwijl we dachten niet meer te kunnen eten. En wat waren de wijnen heerlijk! Wat een feest. Helaas werden Peter en ik voor het nagerecht weggeroepen want onze taxi stond klaar om ons eerder af te zetten op het vliegveld. We zaten moe, maar zeer voldaan om half 8 richting Amsterdam.

Ik weet niet hoe het met de rest van de Henri Bloem groep zit, maar ik kan haast niet wachten tot volgend jaar …..

.... bij terugkomst bleek dat zowel de Prechtl Zweigelt Satzen 2008, alsook de Markowitsch Chardonnay 2009 als winnaar uit de Ruit&Rijst Ooostenrijk proeverij is gekomen van het tijdschrift WINELIFE. Hiep hiep Hoera!

Tags van Technorati: oostenrijk,gsellmann & hans,markowitsch,pinot noir

Henri Bloem in Oostenrijk deel II

Evenals vorig jaar hebben 3 gastschrijfsters (partners van enkele eigenaren) hun best gedaan de belevenissen van een groep wijnhandelaren plus aanhang te beschrijven vanuit hun eigen invalshoek.

Auteur: Marja van Tooren (Henri Bloem Arnhem)

De ochtend na de Winzerpfanne hadden we gelukkig de mogelijkheid om iets langer te blijven slapen. Steun en toeverlaat Steven verwachtte ons niet eerder dan 10.15 uur in de lobby van het hotel om met elkaar onder de grond te duiken. Retz heeft namelijk 20 kilometer kelders onder zijn of haar fundamenten en 800 meter daarvan hebben wij bewandeld. De kleine kordate dame die ons rondleidde had een prettige manier om ons van alles te vertellen en zo waren wij 1,5 uur ondergronds.

Toen wij ons hoofd wee r boven de grond uitstaken, stond er natuurlijk een glas wijn op ons te wachten, maar eigenlijk had ik veel meer zin in een lekkere kop koffie, want de Winzerpfanne en Ch ardonnay van de avond ervoor hadden toch een zekere dufheid achtergelaten. Gelukkig was de koffie in het hotel snel gezet, ook Tjitse schoof aan voor een espressootje.

Aan het einde van de lunch in het “Weinquartier”, (waarbij Bloem Arnhem kop en kont van de tafel bezette) en die iets te lang duurde en opgediend werd door een knaap die volgens mij een slechte nacht achter de rug had als ik zijn gelaatsuitdrukking zo zag, werden we opgewacht door de altijd vriendelijk lachende Franz Prechtl. We stapten weer in de bus en “der Franzl” nam ons mee naar de Kellergasse.  Nee, dit is niet een smal straatje waar je aan lange tafels wijn drinkt, maar het zijn weggetjes waar kleine witgeschilderde huisjes staan die toegang verschaffen tot uitgegraven wijnkelders. Decennia geleden toen er nog veel gemengde bedrijven in dit deel van Oostenrijk waren (wijnbouw, landbouw en veeteelt) was er niet voldoende ruimte op de Hofen om de wijn te lageren en werden deze kelders gebruikt. Nu doen ze veelal dienst als proeflokaal. Toen wij met der Franzl door de wijngaarden wandelden ging zijn telefoon en kreeg hij van zijn Petra te horen dat ze met Kaffee und Kuchen zat te wachten, dus in de bus en naar Huize Prechtl. Een allerhartelijkste ontvangst door Petra in Dirndl-jurk. Met hulp van dochter Maria van 11 werd er koffie voor ons gezet, met natuurlijk Kuchen daarbij. 

Daarna werd het toch de hoogste tijd om onze weer te richten op het serieuze deel van ons bezoek, nl. de proeverij. Petra liet ons op een verrassende manier kennismaken met de verschillende geuren in de wijnen, door steeds glazen met de passende geuren bij de wijn te zetten.  Terwijl wij aan het proeven waren werd er achter onze rug met man en macht gewerkt aan het diner voor 26 mensen. We namen plaats aan lange tafels met wit linnen en zilver en kregen een 5-gangen diner voorgeschoteld dat heerlijk was, maar toch meer geschikt voor een hardwerkende wijnboer dan wijnhandelaren die deze dagen toch iets minder hard werkten. Petra en Franz toonde zich prima gastheer(vrouw)en, verwisselden diverse malen van plaats en zeker Petra had bij het afscheid voor iedereen een persoonlijk woordje. We werden door beiden uitgezwaaid en keerden terug in Hotel Althof, waar in tegenstelling tot de dag ervoor, vrijwel iedereen meteen op één oor ging.

Tags van Technorati: oostenrijk,prechtl,weinviertel

Henri Bloem in Oostenrijk deel I

Evenals vorig jaar hebben 3 gastschrijfsters (partners van enkele eigenaren) hun best gedaan de belevenissen van een groep wijnhandelaren plus aanhang te beschrijven vanuit hun eigen invalshoek.

Auteur: Mariëlle Hendriks

Beste trouwe Bloem-volgers,

Hier weer een verslag van één van de (gelukkige) dames die ook dit jaar weer mee mocht op wijnreis. Dit jaar naar Oostenrijk, in de buurt van Wenen. Omdat deze verslaggeefster (nog) geen wijnkenner is, maar een wijngenieter, zal het verslag van de eerste dag meer gaan over de omstandigheden waarin wij de eerste dag verkeerden, dan over de kwaliteit van de wijnen.

Tijd: zondag 30 mei 2010 om 11 uur, boarding time. Locatie: vertrekhal vliegveld Düsseldorf. We zijn er klaar voor. We hebben elkaar begroet, de broekriemen gingen uit en de mascara en maagtabletten in zakjes. Met een paspoort in je hand, kom je in bijna elk land: we zijn er klaar voor. Anja, de vrouw van Wim, was thuisgebleven. Het paspoort van Wim ook. Gelukkig doen ze niet zo moeilijk in Düsseldorf en met een 3-dagenpas voorzien van een verse pasfoto mocht Wim het vliegtuig in. Wij hebben natuurlijk allemaal op hem gewacht. Daar zijn collega’s voor.

Het was rustig in het vliegtuig; het was een fijne reis. Af en toe een beetje turbulentie, maar ook Tjitse heeft het gered. In de hemel is het prachtig weer, maar op de Weense aardbodem is het grijs en nat. Mag de pret niet drukken. Meneer Schneider stond op tijd klaar met zijn bus en bracht ons naar de wijngaard van meneer en mevrouw Lagler in Spitz (wijnstreek Wachau). In de bus, uit de bus, even lopen, even proeven, even eten, even praten. Het ging allemaal net zo makkelijk, ik heb genoten.

Meneer en mevrouw Lagler hadden erg hun best gedaan om ons zo goed mogelijk te ontvangen. Mevrouw Lagler had haar haar in de krul gedaan, Oostenrijkse jurk aangetrokken (met bijpassende slippers, ze liepen vast heel lekker). En ze vulde de ‘kelken’ op haar eigen, enthousiaste wijze en keek hierbij niet op een paar druppels. Geeft niks, want als je je papier laat opdrogen en niet gaat wrijven, is het best nog te lezen. Verschillende wijnen geproefd. Van een Grüner Veltliner uit 2009 tot een Riseling Steinborz uit 2008. En nog van alles waar daar tussen zit. Ik zat naast Antoinette, dus deed ook erg mijn best. De Muskateller Hartberg uit 2009 vond ik persoonlijk erg lekker. Het tempo zat er aardig in, ik moest er nog even aan wennen. Maar het was gezellig. Mooie wijngaard gezien met een huis waar vanuit men vroeger in de gaten hield of er geen druiven werden meegenomen zonder te betalen. Anderen hadden de wildste fantasieën over wat er in dat huis allemaal zou zijn gebeurd. Ook leuk. Waren het nou boeien, onderzeeboten of meeuwen in die schöne blaue Donau?Verdere informatie die ik zo heb verzameld deze dag: hartslag 120 is het beste voor de vetverbranding, bij 140 heeft het allemaal geen zin. Marcel wil serieus beginnen, het lachen komt later wel. Je hoeft niet veel van wijn te weten om er van te kunnen genieten. Volgens Albert is sommige wijn hier op een reductieve manier gemaakt. Dat zoeken we op. En op mijn vraag aan Ans of zij óók een kenner is, word ik heel hard toegelachen. ‘’Hoezo, óók?!’’. Ans is óók een genieter, dat dacht ik al.

En na een paar uurtjes staat meneer Schneider weer voor ons klaar. Met de bus. Wij stappen in en hij brengt ons naar het Althof hotel in Retz, waar we de komende 2 nachten mogen slap

en. Koffers uitpakken (de inhoud kon je rustig verspreiden over de gehele kamer, plek genoeg) en gelijk naar bed. Was de bedoeling. ‘’Even’’ nog een rondje over het plein lopen voor de bekende frisse neus. Voor sommigen bleek echter het plein iets te ruim van opzet. Zij klampen zich gelijk vast aan het enige tentje dat nog niet is afgebroken, lekker veilig in een hoekje van het plein. De vriendelijke barman aldaar zet gelijk zijn hele wijnvoorraad koud wanneer hij ons ziet lopen. Als de flessen bijna op zijn, gaat er ergens een deurtje open en verschijnt er een enorme pan met een heerlijk Oostenrijks prutje, ‘’Winzer Pfanne’’. We krijgen allemaal een plastic vorkje en een servet en staan een paar minuten later sehr gemütlich met z’n allen letterlijk ‘’een vorkje te prikken’’. Co heeft nog zijn best gedaan op de locale augurk en Steven was blij dat hij het weer zo goed had georganiseerd. Edwin had contact met de plaatselijke lederhosen Freund, ondanks dat hij hem niet helemaal goed kon verstaan. En dan nog dat hele plein over, terug naar het hotel. Het is ons gelukt. Tevreden en vrolijk zoekt iedereen de lekkere warme hotelkamer op (dacht ik tenminste te zien).

Ik vond het een heerlijke dag, dat smaakt naar meer!

Tags van Technorati: Oostenrijk,Wachau,Groepsreis,Lagler